Ένα πείραμα τώρα που κάνω τις διορθώσεις – δεν ξέρω αν θα μπει τελικά στη νουβέλα.

Μπορείτε αν θέλετε να ακούσετε και την ηχογράφηση (κλικ στο play).

Η μουσική είναι το εξαιρετικό (podsafe) Pray for Rain της Alison Crowe

Σε είδα χθες το βράδυ στο Covent Garden.

Ή αν όχι εσένα μια μετενσάρκωση σου Λονδρέζικη, έναν Κυνηγό που με κοιτούσε από απέναντι στο μπαρ κι έψαχνε τρόπο να δει μέσα από το πουκάμισο μου.

Μαύρα μάτια. Σαν τα δικά σου. Βελούδινα. Σχεδόν της ερήμου.

Ο Γιάννης με περίμενε στο σπίτι. Δεν βγαίνω συχνά μόνη στο Λονδίνο. Με κουράζει η πόλη, με κουράζουν οι άνθρωποι τελευταία.

Και μέσα από αυτή την κούραση, κάπως σα θολούρα είναι, αναδύεσαι μέσα από την ομίχλη. Μελαχρινός. Θεός. Πάλι δεκάξι χρονών.

(…)

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι. Ξαπλωμένοι στη μοκέτα. Pavlov’s Dog να παίζουν στο πικάπ του πατέρα σου. Κι εμείς κυρίαρχοι. Και μεθυσμένοι – ένα από εκείνα τα μεθύσια που μπορείς να τα κάνεις μόνο στην εφηβεία σου, όταν το σώμα ολόκληρο φλέγεται και θες να κάνει ένα έτσι να σπρώξεις το δέρμα σου μακριά και να πετάξεις. Σε βρήκα… τότε. Σ’ εκείνα τα μεθύσια. Σ’ εκείνα τα καλοκαίρια.

(…)

Θα σκεφτώ να το πετάξω αυτό το χαρτί. Κάτω κάτω στη σακούλα με τα σκουπίδια για να μη βρεθεί ποτέ. Ή να το πάρω μαζί μου και να το πετάξω στο γραφείο. Κανείς δε διαβάζει ελληνικά.

Πότε έγινες Μύθος και σε βρίσκω έτσι αναπάντεχα στα μπαρ του Λονδίνου.

Νομίζω ότι αραιώνω. Γίνομαι κάπως άυλη… άμορφη.

Ακόμα κι ότι σ’αγάπησα κάποτε αστείο μου φαίνεται.

Γαμώτο.