Ολίγον λιγότερες σήμερα – είχα τρεχάματα.

“Είναι περίεργο αλλά εκείνο το καλοκαίρι ήταν η εποχή που δέθηκαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αλλά και η εποχή που είπαν τα λιγότερα πράγματα για τον εαυτό τους και τις συνθήκες τους από οποιαδήποτε άλλη. Σαν τυφλοπόντικες μυρίζανε ο ένας τα χνώτα του άλλου σχεδόν και αποφασίσαν ότι ταιριάζουν χωρίς να χρειαστούν άλλες λεπτομέρειες. Ο κόσμος που περιείχε γονείς και λεπτομέρειες άλλες – που φάνταξαν πιο σημαντικές πολύ αργότερα – ήταν ο κόσμος του Σεπτεμβρίου, του σχολείου, του προγράμματος. Στις βραδιές του Πειραιά, στις βραδιές στο παρκάκι ο καθένας τους ήταν ένας και οι συνθήκες τους έμεναν σπίτι όταν έκλειναν την πόρτα πίσω τους. Κι έτσι γίναν ο ένας κομμάτι του άλλου χωρίς να καταλάβουν πώς.

(…)

Οι υπόλοιποι συζητούσαν κάτι για την περίφημη εναλλακτική ελληνική ροκ σκηνή.
- Ο Αγγελάκας είναι ποιητής.
- Σκατά στα μούτρα του είναι.
- Ρε έχεις προσέξει τους στίχους ποτέ;
Συνήθως αυτή ήταν συζήτηση στην οποία ο Ηλίας θα χωνόταν με πάθος και διάθεση. Είχε τις άπειρες κασσέτες και ήξερε κάτι ελληνικά γκρουπάκια που οι άλλοι δεν είχαν ξανακούσει ποτέ. Εκείνο το βράδυ όμως έμεινε ήσυχος και χαμογελαστός – πέρα από ένα ‘γεια’ δηλαδή που είπε στην αρχή, κι αυτό κάπως με το ζόρι.

(…)

Είναι προνόμιο, ή πρόβλημα, χαρακτηριστικό οποιασδήποτε παρέας μετράει κορίτσια στα μέλη της ότι οι ερωτήσεις γίνονται πάντα πιο επίμονες και πιο προσωπικές. Εκεί που τα αγόρια μπορεί να είναι ευχαριστημένα με μία κίνηση των ώμων και ένα “ε, γνώρισα μια γκόμενα” και το θέμα να μείνει εκεί αντιθέτως οι κοπέλες της συντροφιάς θα μπούνε σε αυτόματη αποστολή εύρεσης πληροφοριών και υλικού – κυρίως συναισθηματικής φύσεως.”

Σχόλια εμψύχωσης πάντα ευπρόσδεκτα.

——————-
Δες την ανάρτηση με τις εξηγήσεις αν μπλέχτηκες.
Δες όλα τα αποσπάσματα από Τα Πρωινά Μετά.
Κάνε μου την τιμή στη σελίδα του Τα Πρωινά Μετά στο facebook