Συνέχεια.

“… κλάψανε ατελείωτα βράδια, ήπιανε μπύρες φωνάζοντας σε έρωτες των κάποιων μηνών, τσακώθηκαν, χτυπησαν πόρτες πίσω τους, ξεροσταλιάσαν να περιμένουν κάτω από μπαλκόνια και παράθυρα, κάναν κοπάνες και πήραν δύο λεωφορεία για να βρεθούν σε κάποιο σχολείο στα Πετράλωνα την ώρα που σχολούσε κάποιος ή κάποια. Πληγώσαν και πληγώθηκαν, περίμεναν με την ψυχή στο στόμα σε κάποια γωνία, σκαστοί από φροντιστήρια και σχολείο κάναν αγχωμένο σεξ σε κάποιο σπίτι ή σε κάποιο ξενοδοχείο, αβέβαια, στυλιζαρισμένα, και καλά μεγάλοι εραστές. Και καλά.

(…)

Αν τους ρωτούσες σήμερα για πιο λόγο ακριβώς έγιναν οι άνθρωποι που έγιναν θα σου έλεγαν για την κληρονομικότα, για τις συνθήκες, για την παιδεία, για τις εμπειρίες και ίσως να ξέχναγαν την υποχρέωση και το σημάδι που άφησαν πάνω τους οι βραδιές στο παρκάκι, οι ατελείωτες φιλοσοφίες περί φιλίας, ζωής, τιμής και ηθικής, τα όνειρα για το πανεπιστήμιο και τη ζωή και την τέχνη, τους τσακωμούς με τις άλλες παρέες, την πεταλούδα στην τσέπη του Ηλία από τη μέρα που τον στρίμωξαν οι βαρύμαγκες πίσω από την ΕΛΑΙΣ στην Πειραιώς, τα τρίφυλλα τσιγαριλίκια που έσκαγε πάντα πρώτος ο Κώστας και ρουφούσε διστακτικά λίγοκαι ο Γιάννης, με την Ελένη σε απαγορευτικό φούντας – “είσαι μικρή εσύ, δεν κάνει ακόμα” – μέχρι μια βραδιά που κάναν ένα μονοφυλλάκι με τον Ηλία και άκουσαν τα γέλια της όλα τα Βοτσαλάκια.

Σχόλια εμψύχωσης (όπως) πάντα ευπρόσδεκτα.

——————-
Δες την ανάρτηση με τις εξηγήσεις αν μπλέχτηκες.
Δες όλα τα αποσπάσματα από Τα Πρωινά Μετά.
Κάνε μου την τιμή στη σελίδα του Τα Πρωινά Μετά στο facebook