Tag Archives: Τα Πρωινά Μετά

Διορθώσεις: 2.798 λέξεις

Διορθώσεις,

Έναρξις δεύτερων διορθώσεων. (Δες την αρχική ανάρτηση των 2.798 λέξεων)

“Κάποιες φορές – τώρα που τα χρόνια έχουν δώσει έναν τόνο γκρίζου στον τόπο που μεγάλωσε – η Ελένη αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να αγάπησε κάποτε τόσο πολύ τον Πειραιά. Το σκέφτεται όταν ανοίγουν οι πόρτες του συρμού και κατεβαίνει βιαστική, ο . O κόσμος του λιμανιού ακόμα δεν κοιμάται, βαλίτσες να σέρνονται ηχηρά στην αποβάθρα και τα φώτα να ρίχνουν ένα αρρωστιάρικο κίτρινο πάνω στα άσπρα καλοκαιρινά μπλουζάκια που φοράνε οι πιτσιρικάδες.

(…)

Ήταν οι εποχές της επιτηδευμένης γοητείας, τότε που δανείζονταν στάσεις του σώματος, βλέμματα και κουβέντες από τα βιβλία που διαβάζαν διάβαζαν, από τις ταινίες στον κινηματογράφο, από τις σειρές στην τηλεόραση και κυρίως από τη μουσική που άκουγαν. Μάθαιναν στάσεις και κινήσεις που θα έμεναν μαζί τους μια ζωή. Τότε που η μελαγχολία τις έπιανε χωρίς κανένα λόγο και απόμεναν να κλαίνε στο μπαλκόνι ακούγοντας τραγούδια που δεν θα καταλάβαιναν πραγματικά το νόημα τους παρά αρκετά χρόνια μετά. Μα ντύσανε έντυσαν με αυτά τις νύχτες τους κι έτσι έμειναν μαζί τους μέχρι άλλες ηλικίες, μια νοσταλγικότητα περίεργη με στίχους που σημαίνουν περισσότερα σήμερα αλλά μουσικές που σήμαιναν περισσότερα χτες. Ένα πολιτισμικό μεταίχμιομεταίχμιο, πολιτισμικό σχεδόν.

(…)

- Ώστε από την Κρήτη, τη ρωτάει σοβαρός ο Κώστας.
- Η μαμά μου.
- Ο πατέρας σου;
- Πειραιά. Κακός συνδιασμός ε;
Γελάνε. Ο Κώστας γελάει με μισόκλειστα μάτια, το πράσινο να αχνοφαίνεται μέσα από τις βλεφαρίδες του. Χτυπάει το μαλακό πακέτο στην παλάμη του δυο τρεις φορές και κοιτάζει την Ελένη με βλέμμα που μαρτυρά ότι του αρέσει.

(…)

Η Ελένη κατάλαβε ότι ο Κώστας πλησίαζε επειδή είδε το γελαστό πρόσωπο να τους κοιτάει και να περνάει το φανάρι. Μελαχρινό σκαρί, φαρδιές πλάτες και σμιχτά φρύδια, δυο μάτια αναπάντεχα πράσινα – έλαμπαν καθώς πλησίαζε – και παλάμες μεγάλες. Περπατούσε βαριά, “δήθεν αντρίκια”, σκέφτηκε η Ελένη και του χαμογέλασε όταν τους σύστησε ο Ηλίας. Μύριζε ελαφριά ιδρώτα , ή μάλλον όχι, μια μυρωδιά κάπως περίεργη που χτύπησε στα ρουθούνια της Ελένης και δεν μπορούσε να αποφασίσει αν της άρεσε ή αν την απωθούσε. Λίγο λεμόνι, λίγη ζάχαρη, λίγο γλυκό του κουταλιού. Της ήρθε μια γλυκερή γεύση στο στόμα. Και αναρωτήθηκε πώς να φιλάνε τα σκούρα χείλη. ”

Σχόλια εμψύχωσης πάντα ευπρόσδεκτα.

——————-
Δες την ανάρτηση με τις εξηγήσεις αν μπλέχτηκες.
Δες όλα τα αποσπάσματα από Τα Πρωινά Μετά.
Κάνε μου την τιμή στη σελίδα του Τα Πρωινά Μετά στο facebook

Απόσπασμα: Η στιγμή της επιστροφής

Αποσπάσματα,

Απόσπασμα από τις διορθώσεις.

“Η Ελένη τρέχει το χέρι της στο ξεφτισμένο δέρμα της πολυθρόνας, γύρω της μεθυσμένα σώματα λυκνίζονται στο μισοσκόταδο του μπαρ. Κι εκείνη πλήττει. Έχει γίνει τόσο τετριμμένη αυτή η λέξη που μόλις τη σκέφτεται θέλει να γυρίσει το διακόπτη και να βρει ένα τρόπο να διασκεδάσει. Μα πλήττει. Πάει καιρός που μπορεί και να αναζητούσε έτσι στα τυφλά τις αιτίες, τα κρυμμένα νοήματα πίσω από το βλέμμα που αναγνωρίζει στον καθρέφτη, αυτή την απώλεια υπομονής, τα σηκωμένα φρύδια, το ελαφρύ ειρωνικό μειδίαμα.

Αντί αυτού κουράζεται με την ίδια της την αναζήτηση και δεν αλλάζει καν στάση παρόλο που νιώθει την πλάτη της ιδρωμένη στο φτηνό υλικό – με τον ιδρώτα προηγούμενων θαμώνων να ποτίζει και τα δικά της ρούχα. Την πιάνει μια αναγούλα, μια κλειστοφοβία. Το παλιό τραύμα την ενοχλεί, το δέρμα της την τραβάει.

Κι έτσι απότομα, βγαίνει από το κλαμπ, σπρώχνοντας αγενέστατα από μπροστά της πιωμένους και απελπισμένους απρόσωπους ανθρώπους που βρίσκονται ανάμεσα σε εκείνη και την πόρτα. Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά στον πορτιέρη, όχι δεν θέλει ταξί, και προχωράει αργά στην ψύχρα της Λονδρέζικης νύχτας. Στις εισόδους των κλειστών καταστημάτων αγόρια πίνουν μπύρες από το κουτάκι και καπνίζουν με θολό βλέμμα. Μπροστά της ένα κορίτσι περπατάει ξυπόλητο, ψηλά πέδιλα στο χέρι, πέλματα γκρι από το βρώμικο πεζοδρόμιο.

Αντικρίζει τον εαυτό της στην επόμενη γωνία, η αντανάκλαση της στο τζάμι τη χαιρετάει καθώς πίσω της περνάει ένα από τα τελευταιά λεωφορεία. Παλτό κουμπωμένο μέχρι το λαιμό. Μαύροι κύκλοι. Χέρια στις τσέπες. Σε μία στιγμή – σε μία μαγική στιγμή – η εικόνα που έχει για τον εαυτό της στο μυαλό της ανασταίνεται και σηκώνει τις γροθιές της ενάντια στο κορίτσι με τα χέρια στην τσέπη. Φυσάει κι ακούει το παράπονο σχεδόν, πέφτουν τα μαλλιά της στο πρόσωπο της και χάνει το είδωλο της για μια στιγμή. Κι έτσι όπως κλείνει τα μάτια της τη χτυπάει ανελέητα, σχεδόν σαν τοίχος, το άρωμα της θάλασσας και του χώματος.

 

Είναι κάτι στιγμές – σπάνιες κι ακριβές – που στέκεσαι έξω από τον ίδιο σου τον εαυτό και τον παρατηρείς. Κι αν εκείνη τη στιγμή φυσήξει τέτοιος άνεμος γύρω σου, γίνεσαι φτερό και μπορεί να προσγειωθείς στο είδωλο ή στο όνειρο. Κι η Ελένη το θυμάται ακόμα. Ότι εγκατέλειψε το Λονδίνο κι επέστρεψε εκείνο το βράδυ, εκείνη τη στιγμή. Κι όλη η υπόλοιπη παραμονή ήταν μόνο για να μάθει το γιατί.”

Το γράμμα της Ελένης

Featured, Αποσπάσματα, , , ,

Ένα πείραμα τώρα που κάνω τις διορθώσεις – δεν ξέρω αν θα μπει τελικά στη νουβέλα.

Μπορείτε αν θέλετε να ακούσετε και την ηχογράφηση (κλικ στο play).

Η μουσική είναι το εξαιρετικό (podsafe) Pray for Rain της Alison Crowe

Σε είδα χθες το βράδυ στο Covent Garden.

Ή αν όχι εσένα μια μετενσάρκωση σου Λονδρέζικη, έναν Κυνηγό που με κοιτούσε από απέναντι στο μπαρ κι έψαχνε τρόπο να δει μέσα από το πουκάμισο μου.

Μαύρα μάτια. Σαν τα δικά σου. Βελούδινα. Σχεδόν της ερήμου.

Ο Γιάννης με περίμενε στο σπίτι. Δεν βγαίνω συχνά μόνη στο Λονδίνο. Με κουράζει η πόλη, με κουράζουν οι άνθρωποι τελευταία.

 

Και μέσα από αυτή την κούραση, κάπως σα θολούρα είναι, αναδύεσαι μέσα από την ομίχλη. Μελαχρινός. Θεός. Πάλι δεκάξι χρονών.

(…)

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι. Ξαπλωμένοι στη μοκέτα. Pavlov’s Dog να παίζουν στο πικάπ του πατέρα σου. Κι εμείς κυρίαρχοι. Και μεθυσμένοι – ένα από εκείνα τα μεθύσια που μπορείς να τα κάνεις μόνο στην εφηβεία σου, όταν το σώμα ολόκληρο φλέγεται και θες να κάνει ένα έτσι να σπρώξεις το δέρμα σου μακριά και να πετάξεις. Σε βρήκα… τότε. Σ’ εκείνα τα μεθύσια. Σ’ εκείνα τα καλοκαίρια.

(…)

Θα σκεφτώ να το πετάξω αυτό το χαρτί. Κάτω κάτω στη σακούλα με τα σκουπίδια για να μη βρεθεί ποτέ. Ή να το πάρω μαζί μου και να το πετάξω στο γραφείο. Κανείς δε διαβάζει ελληνικά.

Πότε έγινες Μύθος και σε βρίσκω έτσι αναπάντεχα στα μπαρ του Λονδίνου.

Νομίζω ότι αραιώνω. Γίνομαι κάπως άυλη… άμορφη.

Ακόμα κι ότι σ’αγάπησα κάποτε αστείο μου φαίνεται.

 

Γαμώτο.

Η θεία Σοφία και Τα Πρωινά Μετά πάνε NoNameCast

Featured, Τα Πρωινά Μετά, , ,

RCA 44 Uploaded by dh2 on 23 May 07, 5.47AM GMT.

Μεγάλη χαρά και μεγάλη τιμή μου κάνανε ο Παναγιώτης, ο Αστέρης κι ο Δημοσθένης που με καλέσανε στο NoNameCast 21.

Μιλήσαμε για τα διάφορα “ανοικτά” project του BBC, τα δημόσια δεδομένα, το Google public DNS και το realtime search, για το NaNoWriMo και για Τα Πρωινά Μετά.

Ευχαριστίες (κι είναι μεγάλη η λίστα)

Featured, Τα Πρωινά Μετά, ,

50.000 λέξεις μέσα σε 30 ημέρες. Τελείωσαν χτες.

Σίγουρα ξεχνάω πάρα πολλούς στη λίστα με τις ευχαριστίες (η οποία είναι γραμμένη με τυχαία σειρά) και συγχωρέστε μου την όποια παράλειψη από τώρα (αλλά στείλτε μου κι ένα μήνυμα ή αφήστε σχόλιο για να με διορθώσετε).

  • Την πρωτοβουλία NaNoWriMo του Office of Letters and Light που μου έδωσε την ευκαιρία.
  • Τον MyCaptain και τον ‘-.-’ Tutivillus Grift από τους οποίους έμαθα για το NaNoWriMo, γίναμε writing buddies στην πρωτοβουλία και με εμψυχώσανε όταν το χρειάστηκε (thank you guys for all your help and kind words, you’ve been wonderful)
  • Τους αναγνώστες του digital – era που υποστηρίξανε την ιδέα πριν καν ξεκινήσω να γράφω και συμμετείχαν σε ψηφοφορία για την πλοκή και τους πρωταγωνιστές.
  • Τη μαμά Δέσποινα που πέρα από πολύ αγαπητή στο web (οι αναγνώστες του digital-era απαιτήσαν να εμφανίζεται στη νουβέλα και μία εκδοχή της είναι όντως ηρωίδα) με βοήθησε ακούγοντας λεπτομέρειες της πλοκής και συζητώντας μαζί μου τους χαρακτήρες.
  • Την αδελφή μου Θεοδώρα που άκουσε την αρχή και μου είπε ακριβώς τί υποπτεύεται ο αναγνώστης και πού κάνω λάθη.
  • Το Γιάννη που ήταν ο πρώτος φίλος στη σελίδα του Τα Πρωινά Μετά στο facebook.
  • Τη Μαρίτα που έστειλε φωτογραφίες από τον Πειραιά στο facebook και με εμψύχωνε κάθε μέρα
  • Την Ευαγγελία (@EvaNtouli) που ήταν η 100η φίλη στο facebook – κι έτσι έδωσε το όνομα της σε έναν χαρακτήρα – και που πέρασε τα φοιτητικά της χρόνια όνειρο στον Πειραια. (σχετική ανάρτηση)
  • Τη Μάγδα που είναι φίλη μια ζωή κι άλλη τόση και που έκανε μία εκδοχή της εμφάνιση στη νουβέλα κι έδωσε μια νότα γέλιου εκεί ακριβώς που χρειαζόταν. (σχετική ανάρτηση)
  • Το Θοδωρή που θυμήθηκε ότι το ταβερνάκι στον Πειραιά με τα απλωμένα χταπόδια από έξω είναι στη Βιθυνίας και Ηλιουπόλεως και λέγεται “Τα Καβουράκια”
  • Τα παιδιά του Πολυκλαδικού Πειραιά και του Ζαννείου που μου έδωσαν απλόχερα μικρές αναμνήσεις από τα δύο αυτά σχολεία.
  • Τον Παναγιώτη που έχει πάρει κι αυτός “δύο λεωφορεία για να βρεθούν σε κάποιο σχολείο στα Πετράλωνα την ώρα που σχολούσε κάποιος ή κάποια” (σχετική ανάρτηση)
  • Τον Βαγγέλη (@vtripolitakis )που όταν έψαξα όνομα για κάποιον Χανιώτη φοιτητή που δούλευε μπάρμαν μου αποκάλυψε ότι είχε έναν φίλο επακριβώς έτσι και τον λέγαν Σήφη (κι έτσι βαφτίστηκε κι ο χαρακτήρας στην ιστορία Σήφης) (σχετική ανάρτηση)
  • Τον Ανδρέα (@andreasmoug)που μου ανέβασε φωτογραφίες από τη Νίκαια στο facebook.
  • Τον Περικλή (@uroborus) που αγάπησε τα Εξάρχεια περισσότερο από εμένα, θυμάται πάντα τις καλύτερες ιστορίες και ξέρει να αναγνωρίζει τη σωστή τεκίλα – Σαλούδ! (σχετική ανάρτηση)
  • Την Κατερίνα (@katmitchell) που φοβήθηκε ότι η μόνη της συμβολή θα ήταν το Diamonds & Pearls στο Ηράκλειο (οι μερακλήδες το πιασαν το είδος του μαγαζιού) μέχρι που ο Δημήτρης (@spathisdimitris) της παραχώρησε το προνόμιο κι έτσι η Κατερίνα διάλεξε το όνομα του νεαρού λυράρη – Αχιλλέας – γιατί είναι όνομα που το αγαπάει και όχι λόγω του Αχιλλέα Δραμουντάνη.
  • Τον Δημήτρη (@spathisdimitris) που έδωσε τη μαντινάδα που μου άρεσε περισσότερο από όλες “Ήρθε ο καιρός οι δυο καρδιές να σμίξουνε ομάδι κι η μια τσ’αλλής να δώσουνε τσ’ αγάπης το σημάδι” – και μετά δεν ήθελε να διαλέξει όνομα για το λυράρη (που ήταν το μεγάλο δώρο!) και παραχώρησε το προνόμια στην Κατερίνα (βλ. παραπάνω).
  • Τον Νίκο (@nickraptis) που έστελνε μουσικές στο twitter και χτυπούσε το ρυθμό σαν τον τυμπανιστή στον Αστερίξ για να μου δίνει το ρυθμό.
  • Το Γιάννη (@mperedim) που είχε ιδέες, ήξερε επακριβώς πόσες λέξεις θα μου φάει μία ερωτική σκηνή και με τσιγκλούσε να μη γράφω βαρετά αλλά τολμηρά.
  • Τον @linguafranca που ενώ συνήθως με διορθώνει σε ορθογραφικά και γραμματικά λάθη αυτή τη φορά απείχε και τον ευχαριστώ :-)
  • Τους 307 (and counting) φίλους της σελίδας για τη νουβέλα στο facebook που βοήθησαν πολύ παραπάνω από ότι ξέρουν.
  • Τους @eletsia, @fbobolas, @asteris, @arkoudos, @nispell, @JoBlack, @elis4vet, @chriiiiis, @magicasland, @angelopoulos, @constantnos, @lnap, @koulpa2, @jsclavos, @giannoug, @Crucilla, @floatosT για τα μηνυματάκια εμψύχωσης και τις κουβέντες.
  • Τους άγνωστους μου αλλά εξίσου σημαντικούς που διάβασαν τα αποσπάσματα και βρήκαν κομμάτια και εικόνες από δικές τους στιγμές.
  • Όσους ακόμα ξεχνάω.

Άντε παιδιά. Και του χρόνου.

——————-
Δες την ανάρτηση με τις εξηγήσεις αν μπλέχτηκες.
Δες όλα τα αποσπάσματα από Τα Πρωινά Μετά.
Κάνε μου την τιμή στη σελίδα του Τα Πρωινά Μετά στο facebook

50.000 λέξεις: Ό,τι θέλει ο αναγνώστης

Τα Πρωινά Μετά, ,

Εντάξει – σε άκουσα αναγνώστα που ψήφισες κι ιδού και τα αποτελέσματα.

Πρώτον συγγνώμη από τους 5 που το θένε αλλού αλλά η συντριπτική πλειοψηφία δεν θέλει να τρέχει, προτιμά να δει αυτή την καταστροφή εδώ. Η θεία Σοφία υποκλίνεται στο μεγαλείο της πλειοψηφίας.

Δύο συμπεράσματα έχω.

Πρώτον είστε όλοι άρρωστοι. (πολύ χαίρομαι).

Δεύτερον η μαμά Δέσποινα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ Ίντερνετ Σταρ και κάτι πρέπει να κάνουμε.

Δε θέλω να μου ανησυχήσεις αναγνώστα. Η ιστορία ήδη έχει αρχίσει και δημιουργείται μέσα μου. Θα έχει σίγουρα σεξ (και βρώμικο), θα έχει μία Δέσποινα (που λογοτεχνικώς ειπείν θα είναι η μαμά Δέσποια αλλά όχι και ταμάμ), θα έχει αίμα - βία - παράκρουση (και μαχαίρια) και θα έχει και ολίγον από αισθαντικά και ρομαντικά πράγματα (το ψήφισε ο Nick και έχουμε συμπάθεια). Το μόνο που θα μείνει έξω θα είναι ο επιστήμονας με τα σπυράκια. Τί να σας κάνω. Άμα είχα βάλει κανέναν επιστήμονα με κορμάρα μπορεί και να τον ψηφίζατε αλλά για αυτό το μυθιστόρημα – πείραμα πολύ φοβάμαι ότι έχασε η επιστημονική κοινότητα (τον νιώθω τον πόνο σας, στο επόμενο πείραμα ίσως σας βολέψω).

Διαδικαστικά λοιπόν θα κινηθούμε ως εξής:

  1. Πριν την πρώτη Νοεμβρίου θα ανεβάσω ένα post με το εξώφυλλο, τον τίτλο και την περίληψη.
  2. Μέσα στο Νοέμβριο θα ανεβάζω post με την αρχή και το τέλος από ό,τι έχω γράψει εκείνη την ημέρα – αυτό σημαίνει ότι θα χάνετε τη μέση. Η κατηγορία θα είναι NanoWriMo και το tag το ίδιο. Σε κάθε post θα υπάρχει link προς το post με την εξήγηση (βλέπε βήμα 1) για να μην μπουρδουκλώνεται ο κόσμος και νομίζει ότι τα χω παίξει.
  3. Τα σχόλια θα είναι ανοιχτά αλλά δεν δέχομαι ουδεμία ευθύνη αν δώσετε ιδέα και μετά νομίζετε ότι σας την έκλεψα. Ό,τι φοβερή ιδέα έχετε και δεν θέλετε να την χρησιμοποιήσω ΜΗΝ την αφήσετε σε σχόλιο. Καλύτερα θα ήταν να κάνετε κι εσείς το πείραμε των 50.000 λέξεων.

Αυτά είχα να δηλώσω.

Σαλούδ.